De Glazen Rivier

Het woeste water van de Rijn werd in de Romeinse tijd nog niet milder gemaakt door dijken en sluizen. De Rijn was toen een hoofdrivier en dus een belangrijke handelsroute voor schepen en boten. Wanneer het een lange tijd had regend stroomde de Rijn regelamtig over. Hierdoor heeft de Rijn een mooie klei en zandlaag achter gelaten waar de Romeinen goed op konden bouwen. Was deze zand en kleilaag weg dan beleef er slecht natte veen (moeras) over, wat niet ideaal was om op te lopen en dus ook op te bouwen. Pas in de middeleeuwen is het gebied ontgonnen en werd deze sluis gebouwd. Eerst ontstond er akkerland, maar door bemaling daalde de bodem. Het lannd werd hierdoor weer natter en zo ontstond het huidige weidegebied.

De zuil is een ontwerp van Ineke Smienk en het glas verbeeldt de destijds stromende rivier. De kunstenaar heeft hierbij de volgende tekst gedacht: "Altissima quaeque flumina minimo sono labi". Dit betekent, de diepste rivieren stromen met het minste geruis.